Warzelnia soli
Pierwsza warzelnia, założona w 1553 r. przez spółkę Schmidta koło Zaboru upadła po kilku latach. Główną przyczyną były spory z właścicielem okolicznych ziem. Kiedy w 1562 r. warzelnictwo soli upaństwowiono, komisarz Hans von Braun podjął się zadania uruchomienia nowej warzelni, tym razem na gruntach cesarskich koło wsi Modrzyca.
Na lokalizacji zaważyła rzeka, niezbędna do transportu oraz lasy dostarczające dużej ilości opału. Warzelnia powstała na lewym brzegu Odry (obecny kanał portowy to pozostałość starego koryta rzeki). Sprowadzany na barkach Odrą ze Szczecina surowiec marynarze, na koszt warzelni, przenosili do magazynu. Sam proces warzenia nie był skomplikowany.
Surowiec rozpuszczano w dużych miedzianych kadziach (zwanych też kotłami lub patelniami) i podgrzewano. Do wrzątku dodawano krew bydlęcą, która miała ponoć właściwości wiążące zanieczyszczenia. Wydzielone szumowiny przesuwano drewnianymi łopatami do obniżonego w jednym miejscu kotła i usuwano na zewnątrz. Proces powtarzano aż do całkowitego oczyszczenia surowca. Następnie skrystalizowaną sól ładowano do koszy i suszono w magazynach. Dopiero po całkowitym wysuszeniu wkładano ją do beczek i rozprowadzano na terenie Śląska.
Początkowo postawiono w Nowej Soli 7 kotłów, później ich ilość zwiększono do 10. Sól nowosolska nie była, niestety, popularna wśród mieszkańców, mówiono nawet o jej szkodliwości, nic więc dziwnego, że warzelnia miała poważne problemy ze zbytem. Nie pomogło nawet rozporządzenie cesarza Rudolfa II z 1580 r., aby okoliczne miasta 2/3 zapotrzebowania na sól realizowały w warzelniach cesarskich. Mimo, że urząd cesarski planował produkować w Nowej Soli ok. 3000 łasztów rocznie (1 łaszt ok.2500 kg), produkcja warzelni w najlepszym okresie nie przekroczyła 900 łasztów.
Kłopoty ze zbytem, waśnie z właścicielami położonych nad Odrą terenów i miast, konkurencja soli polskiej, wreszcie rujnująca ziemie Śląska wojna trzydziestoletnia i dziesiątkująca ludność zaraza spowodowały upadek warzelni. Produkcja została wstrzymana w 1700 r., a w 1713 r. powstało Magdeburskie Przedsiębiorstwo Handlu Solą przy Cesarskim Zarządzie w Nowej Soli. Od tej pory w mieście znajdowała się tylko faktoria solna, która posiadała swoje magazyny (dwa z nich zachowały się na Placu Solnym i przy ulicy Wróblewskiego) i flotę rzeczną. Przedsiębiorstwo handlu solną funkcjonowało do 2 połowy XIX w.