REFORMACJA
Idee reformacji pojawiły się w księstwie głogowskim bardzo wcześnie. Postępy reformacji związane są głównie z rycerskim rodem von Rechenberg, który był właścicielem Bytomia Odrzańskiego, Tarnowa, Sławy, części Nowego Miasteczka i zamku w Kożuchowie. W 1522 r. Hans von Rechenberg sprowadził do Kożuchowa lute-rańskiego duchownego.
W krótkim czasie za sprawą Rechenbergów wprowadzono reformację w innych miej-scowościach regionu. Luteranizm obok poparcia szlachty cieszył się dużym zainteresowaniem mieszczaństwa i chłopstwa. Zakończenie wojen religijnych w Niemczech i wprowadzenie zasad pokoju augsburskiego spowo-dowało, że połowa parafii śląskich pozostawała przy katolicyzmie, połowa przeszła na protestantyzm. Jednak pozycja tych ostatnich stale się umacniała.
W końcu XVI stulecia protestanci stanowili już większość mieszkań-ców księstwa. Kościół katolicki zdołał utrzymać wpływy tylko w Głogowie. Wśród wyznań protestanckich w księstwie głogowskich dominującą pozycję zdobył luteranizm, którego wyznawcy zwalczali zwolenników in-nych odłamów religijnych, np. radykalnych społecznie ruchów anabaptystów i braci czeskich. Kalwinizm – dru-gie wielkie wyznanie protestanckie nie znalazło w księstwie wielu zwolenników. Wyjątkiem był Bytom Odrzań-ski, który za sprawą właścicieli miasta – rodu von Schönaichów stał się jedynym większym ośrodkiem kalwini-zmu w księstwie.
W nowopowstałej osadzie Nowa Sól postępy reformacji związane były z osobą starosty solnego Daniela von Preussa, który w 1591 r. otrzymał zgodę cesarza na budowę świątyni. Najstarsza nowosolska świątynia była jednym z pierwszych murowanych kościołów protestanckich (luterańskich) wzniesionych w regionie. Budowa własnej świątyni w znaczący sposób podnosiła prestiż młodej osady warzelników. Kościół wzniesiono z kamie-nia i cegły w latach 1591 – 1596.
Do połowy XVIII w. kościół podlegał parafii w Rudnie. Po wojnie trzydziesto-letniej swobody wyznaniowe zostały ograniczone, decyzją władz cesarskich kościoły odebrano protestantom i przekazano katolikom (w Nowej Soli 21 lutego 1654 r.). Sytuacja uległa zmianie dopiero na początku XVIII w., kiedy protestanci otrzymali zgodę na wzniesienie kościoła w Kożuchowie („Kościół Łaski"). Swoboda wyznania przywrócona została dopiero po objęciu władzy nad Śląskiem przez Prusy.
Już w 1741 r. nowosolscy luteranie zaadaptowali na potrzeby kultu jeden z budynków gospodarczych (stodołę) na terenie urzędu solnego. W 1745 r. na terenie obecnego placu św. Floriana wniesiono nową świątynię (tzw. Bethaus) i utworzono parafię. Wizerunek świątyni zachował się na widokach miasta z 2 połowy XVIII w. Była to budowla piętrowa założona na planie prostokąta o konstrukcji szachulcowej. Patronat nad parafią, która obejmowała Nową Sól, Przyborów, Kiełcz, Koserz, Mo-drzyce, Rudno, Lubieszów, Otyń i Bobrowniki, sprawowała prusko-królewska kamera wojenna w Głogowie. Świątynia służyła protestantom przypuszczalnie do połowy lat 30. XIX w. Po wzniesieniu kościoła ewangelic-kiego przy ul. Piłsudskiego (obecnie św. Antoniego) budowlę rozebrano.