ZIEMIE NADODRZAŃSKIE PRZED ZAŁOŻENIEM OSADY
Pierwsze ślady człowieka na terenie, gdzie powstało miasto pochodzą z IX - VII tys. p.n.e. Znaleziono je m.in. na terenie Starego Żabna. Stabilizacja osadnictwa w regionie nastąpiła w okresie neolitu, miedzy V-II tys. p.n.e. Od tego czasu archeolodzy dowodzą istnienie osadnictwa kultury ceramiki sznurowej, unietyckiej i dobrze udokumentowanej znaleziskami kultury łużyckiej (1400-650 lat p.n.e ).
Kres kulturze łużyckiej zadały na przełomie VII i VI w. p.n.e. najazdy ludów scytyjskich, a następnie napłynęła na te tereny ludność kultury pomorskiej. W pierwszych wiekach naszej ery ziemie nadodrzańskie znalazły się w strefie wpływów rzymskich, o czym świadczą znaleziska monet w okolicach Głogowa i Zielonej Góry, a także stanowiska archeologiczne koło Bytomia Odrzańskiego.
W okresie wędrówek ludów (V – VII w.) napłynęły nowe fale ludów słowiańskich. Prawdopodobnie ludność słowiańska zamieszkiwała powstałą już u schyłku V wieku osadę w Drogomilu, a z pewnością - funkcjonujący w VII i VIII w. gród w Popęszycach. W VIII stuleciu powstał także ośrodek grodowy w Solnikach, który funkcjonował przez kilka stuleci. Na przełomie IX i X wieku obszar ten prawdopodobnie znajdował się pod kontrolą państwa wielkomorawskiego. W połowie X wieku władzę nad Śląskiem sprawowali Czesi. W granicach monarchii wczesnopiastowskiej znalazł się dopiero po 990 roku.
W czasie panowania pierwszych Piastów ziemie nadodrzańskie stały się widownią gwałtownych konfliktów polsko – niemieckich: wojny Bolesława Chrobrego z cesarzem Henrykiem II (1002 – 1018) oraz Bolesława Krzywoustego z cesarzem Henrykiem V (w zmaganiach tych ważną rolę odegrały grody w Bytomiu Odrzańskim i Głogowie – 1109 r.). Testament Bolesława Krzywoustego w 1138 r. zapoczątkował okres rozbicia dzielnicowego w Polsce.
Śląsk jako dziedziczną dzielnicę otrzymał senior, Władysław II. Po jego wygnaniu z kraju zwierzchnią władzę przejął Bolesław Kędzierzawy. W połowie XII stulecia Śląsk przejęli potomkowie Władysława II. Ziemie nad środkową Odrą przypadły Bolesławowi Wysokiemu. Po jego śmierci (1201 r.) rządy objął jego syn Henryk Brodaty (1201–1238). Za jego panowania Śląsk przeszedł okres bujnego rozwoju gospodarczego, głównie za sprawą prowadzonej przez księcia akcji kolonizacyjnej. Śmierć Henryka Pobożnego, na polach legnickich (1241 r.) zapoczątkowała na Śląsku okres narastającego rozdrobnienia feudalnego. W połowie XIII w. wyodrębniło się księstwo głogowskie (1251 r.). Jego władcą został Konrad I. Od tej pory losy regionu związane były z dziejami tego księstwa. Rozbicie dzielnicowe było na rękę władcom czeskim, którzy na początku XIV wieku podporządkowali sobie księstwa śląskie. Próbę zrzucenia zależności od Czechów podjął Henryk V głogowski, który odbił z rąk czeskich stolicę księstwa (1342 r.), jednak wkrótce zmuszony został do złożenia hołdu.
Po śmierci ostatniego księcia głogowskiego, Henryka XI, w 1476 r. do rywalizacji o księstwo stanęła Brandenburgia i wspierany przez króla węgierskiego Macieja Korwina, książę Jan II żagański. Wojna z Brandenburgią zakończyła się sukcesem Jana żagańskiego, który opanował większość ziem księstwa, chociaż w wyniku ustaleń węgiersko-brandenburskich musiał zadowolić się tylko dożywotnią władzą nad zdobytym terytorium. W 1488 r., w wyniku przegranej wojny z królem węgierskim, Jan II utracił księstwo. W 1490 władzę nad terytorium głogowskim przejęli ponownie władcy czescy. W 1491 r. król Czech, Władysław Jagiellończyk osadził w Głogowie swojego brata, Jana Olbrachta. Po nim rządy w księstwie przejął najmłodszy z Jagiellonów, Zygmunt (1499 – 1506). Rezydujący w Głogowie Zygmunt przeprowadził w księstwie wiele reform, m.in. ukrócił rozbójnictwo, zreformował sądownictwo, przeprowadził reformę monetarną. Za jego rządów nastąpił rozwój zniszczonej wojnami dzielnicy.
Po objęciu przez Zygmunta tronu w Polsce bezpośrednia władza nad księstwem wróciła do króla czeskiego. Rządom Jagiellońskim nad Śląskiem położyła kres śmierć króla Ludwika w bitwie pod Mohaczem w 1526 r. Po tej dacie, w wyniku wcześniejszych układów dynastycznych, dzielnica dostała się pod panowanie monarchii habsburskiej.